Γνάφαλα 2023- σκέψεις για τις φετινές εκδηλώσεις

 Ο χειμώνας πέρασε μέσα από δυσκολίες και αναταραχές. Η μόνη μου διέξοδος είναι τα όνειρα και τα καλοκαιρινά μου σχέδια. Άλλοι οργανώνουν εκδρομές και διακοπές και εγώ εκδηλώσεις! Ήρθε λοιπόν ο καιρός μετά από πολλούς μήνες σκέψης και εσωτερικής τακτοποίησης να καταλήξω στο φετινό θέμα των εκδηλώσεων του μουσείου μας. Διάσπαρτες σκέψεις για τον τόπο, για το περιβάλλον μας, αυτό που μας περιτριγυρίζει, τον Έβρο σαν ποτάμι, σαν νομό, σας ιδέα, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, αυτοί που τον διασχίζουν και τον χρησιμοποιούν περισσότερο από εμάς τους ντόπιους, η σκέψη έπειτα κατά πόσο είμαστε ντόπιοι, κατά πόσο υπάρχουν πραγματικά σύνορα ή είμαστε αναγκασμένοι να τα κατασκευάζουμε από ανάγκη και αδυναμία. 

Κάπου εκεί ήρθαν τα πουλιά σαν μια διαβεβαίωση, μια επανάληψη που έρχεται με τα πρώτα άνθη στις αμυγδαλιές, τα χελιδόνια που φέρνουν την άνοιξη, οι πελαργοί που επιστρέφουν κάθε χρόνο στη φωλιά τους, τα σπάνια πτηνά που κατοικούν στο διπλανό χωριό ή εκείνα που ξεχειμωνιάζουν στο Δέλτα μας, ένας κοινός τόπος, ανοιχτός και προσβάσιμος για όλους, και εμείς όλοι να τον μοιραζόμαστε, άνθρωποι από όλα τα μέρη και έθνη, ζώα και πτηνά.. Όλα γύρω μας, ακολουθώντας τη ροή του ποταμού Έβρου συνάντησα όλες αυτές τις ιστορίες, όλες αυτές τις συνθήκες που έχει περάσει στο αίμα του Θρακιώτη καθώς αιώνες τώρα έμαθε να μοιράζετε αυτή την γη. Ήρθαν το αποδημητικά πουλιά και με έβαλαν σε σκέψη, το πως κάθε χρόνο ακολουθούν την ίδια πορεία για τα ίδια οικεία εδάφη, και πως οι άνθρωποι δημιουργήσαν και αυτοί αιώνες τώρα αντίστοιχες μετακινήσεις πληθυσμών που μπορείς να βρεις και να ταυτίσεις με αυτές των πτηνών.










Αφορμή αυτές οι σκέψεις έφεραν τις εκδηλώσεις αυτής της χρονιάς. Ήθελα να αγκαλιάσω τον τόπο μου με αγάπη, να παρουσιάσω αυτό που είμαστε με αγάπη και σεβασμό. Μπορεί τα τελευταία χρόνια οι επι τούτου δρόμοι που φτιάξανε να φέραν την μία πόλη κοντά στην άλλη, αλλά όποτε ένας δρόμος φτάνει σε ένα μέρος τότε θα του πάρει και τους κατοίκους και θα τον αδειάσει. Το έχουμε δει πολλές φορές να συμβαίνει και σε πάρα πολλά μέρη του πλανήτη μας, στην επαρχία μας είναι γεγονός και δεδομένο. 
Οι εναπομένοντες κάτοικοι όμως δε θα έπρεπε να μείνουμε στα λιμνάζοντα νερά της παρακμής και της συνήθειας. Είμαστε πραγματικά τυχεροί γιατί ζούμε σε εξαιρετικές συνθήκες καθημερινότητας και δε έχουμε αντιληφθεί πόσο ευγνώμονες θα έπρεπε να είμαστε για αυτό,  που τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε τέτοιες συνθήκες. Δεν έχουμε να ζηλέψουμε αυτά που συμβαίνουν στις μεγαλουπόλεις, έχουμε σε λιγότερο από μια ώρα θέατρο, έχουμε σινεμά κάθε Κυριακή στη δημαρχία μας αν το έχετε καταλάβει, έχουμε μουσικές βραδιές και μπάρες να μας περιμένουν για ποτά και κοκτέιλ, έχουμε ταβέρνες και καφετέριες, έχουμε πανέμορφο φυσικό τοπίο και έχουμε και μουσεία στην πόλη μας, 3 από αυτά που θα έπρεπε όλοι να έχουμε επισκεφθεί και αν δεν το έχουμε κάνει ακόμα θα έπρεπε να αναλογιστούμε γιατί συμβαίνει αυτό.. γιατί δε πήραμε το παιδί μας από το χέρι να το φέρουμε μια βόλτα, γιατί δεν επιλέγουμε τον πολιτισμό και την τέχνη στη ζωή μας. 
Ένα μουσείο αποτελεί την ιστορία του τόπου μας και κομμάτι του εαυτού μας, δε γίνετε να τα ξέρουμε όλα και δεν γίνετε να μην διψάμε να μάθουμε. Η σκέψη μου πάντα ήταν ότι δε θα περιμένω να μου φέρουν εδώ μπροστά μου αυτά που θέλω να ζήσω, έτσι από τότε που το συνειδητοποίησα, προσπαθώ να δημιουργήσω εκθέσεις και εκδηλώσεις που να μην υστερούν από αυτές των μεγάλων πόλεων, να έχουν βάθος και να μαθαίνεις από αυτές, να σου μπουν στο μυαλό και να τις κουβαλάς μαζί σου. 
Φέτος το μουσείο μας ήθελα να ανεμίσει σαν πουλί και να πετάξει πάνω από τους ανθρώπους και τα έθνη, πάνω από αυτά που μας χωρίζουν, πάνω από σύνορα και διαχωριστικές γραμμές.. δεν θέλω άλλες διαχωριστικές γραμμές, θέλω ανοιχτούς ορίζοντες και το βλέμμα μου να ταξιδέψει στο μακρινό και στο ξένο.. και να φέρει κάτω από τα φτερά του, μαζί του,  όλα αυτά που μας κάνουν να διαφέρουμε και μας κάνει ξεχωριστούς. 
Όλοι μαζί ξεχωριστές μοναδικότητες αυτού του κόσμου. 
Έχω μεγάλη αγωνία και προσμονή για φέτος. Έχω λαχτάρα να δείτε κι εσείς αυτό που βλέπω και να κάτσουμε στο περβάζι κάτω από το Κουκουλόσπιτο και να χαζέψουμε τα πουλιά να φεύγουν και να έρχονται.. Έτσι στα ήσυχα και ζεστά, και φέτος θέλω παρέα.. βαρέθηκα τόσα χρόνια μόνη.. Θα ρθείτε;
εγώ πάντως θα είμαι εκεί. 

Με αγάπη και εκτίμηση
η επιμελήτρια του Μουσείου "Γνάφαλα"
Μπουρουλίτη Δήμητρα

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τι είναι τα γνάφαλα;

Τα εκθέματα μας (Α' Μέρος)

Χριστουγεννιάτικες Κάρτες του Μουσείου μας-Πολλές Ευχές!!