Τιμητική Διάκριση στις παρακάτω συμμετοχές-Γνάφαλα 2011
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΝΑΦΑΛΑ 2011
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ
Σκοπός των εκδηλώσεων αυτών δεν είναι η επιλογή των έργων, για αυτό τον λόγο και δεν επιλέγουμε ποτέ τι θα εκθέσουμε αλλά εκθέτουμε κάθε έργο που μας στέλνουν για συμμετοχή. Δεύτερον δεν θέλουμε να πάρουμε τον ρόλο κανενός τεχνο-κριτικού και δεν θεωρούμε ότι υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια που μπορούμε να πούμε αν ένα έργο είναι καλό ή όχι. Ίσως μοναδικό κριτήριο να είναι κάθε φορά κατά πόσο θεωρούμε εύστοχο κάποιο έργο σε σχέση με το θέμα που έχουμε βάλει και κατά πόσο πρωτοτυπεί και εμπλέκεται με αυτό.
Τρίτον, η τιμητική αυτή διάκριση είναι τυπική, δηλαδή δεν θέλουμε να ξεχωρίσουμε κανένα από τους καλλιτέχνες, απλά θέλουμε να τιμήσουμε κάποιον από αυτούς, συνήθως έναν στα κείμενα-ποιήματα και έναν στα εικαστικά. Γι αυτό τον λόγο και δεν τιμούμε κάποιο από τα παιδιά (που θα έπρεπε) μιας και δεν θέλουμε να τα βάλουμε σε μια διαδικασία διαγωνισμού και ανταγωνισμού.
Έτσι για φέτος επιλέγουμε 2 καλλιτέχνες να τιμήσουμε..
το ποίημα "Κάπως έτσι και στο δικό μας το διάβα"
του Βασίλη Χαραλάμπους από την Κύπρο που άγγιξε το θέμα της ταυτότητας και του "είμαι"
με έναν εσωτερικό μα έντονα ποιητικό τρόπο.
Κάπως έτσι και στο δικό μας το διάβα
(Το είναι, το είμαι και το φαίνεσθαι)
_______________
Από κείνα τα πανάρχαια χρόνια
τον ουρανό καθρεφτίζει
το παμπάλαιο εκείνο το ΄΄είναι’’
που την απέραντη αλμύρα ομορφαίνει.
Κι εκεί όπου μακραίνουν τα βάθια
το βαθύ του πελάγους γαλάζιο
περίεργα θαρρώ ζωγραφούνε
΄΄άλλω τρόπω΄΄ του ανθρώπου το ΄΄είναι’’ .
Κι ο γραίγος συλλαβίζοντας
τ΄ ορθρινό σήμαντρο στο βυζαντινό μοναστήρι
ηχολόγημα μιας άλλης ελπίδας
πεισματικά ετούτο με σπρώχνει
να συλλογιέμαι τόσο περίεργα
πως ολομόναχος στον κόσμο δεν ΄΄είμαι’’.
Τα εαρινά ζουμπούλια στις όχθες
το παιχνίδισμα των λιαχτίδων στο ρυάκι
τα τσιχλόνια που ξαποσταίνουν στα θάμνα
ο λεβάντες που μακρηγορεί ακόμη για τ΄ άρμενα
να συλλογιέμαι περίσσια με κάνουν
πως μονάχος στον κόσμο δεν ΄΄είμαι’’.
Κάθε π΄ ανταμώνουμε στο πέρασμα κείνο
σκιές απατηλές τους ρεμβασμούς μου πληθαίνουν
και το δισταγμό μου τόσο μακραίνουν.
Μακρυάθε ύφαλοι, σκόπελοι, βράχια
μεσοπέλαγα βρίκια φαντάζουν
και το ΄΄φαίνεσθαι’’ τούτο
σαν και τ΄ άλλο της ζωής μου το διάβα.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
«Κάπως έτσι και στο δικό μας το διάβα»
ΠΟΙΗΜΑ, ΚΥΠΡΟΣ, 2011
και την εικαστική εγκατάσταση "Πως το τρίβουν το πιπέρι"
της Πάκη Βλασσοπούλου από την Αθήνα για το πρωτότυπο έργο που μας έστειλε
και για την δημιουργία της που έξυπνα συνδύασε την παράδοση με την ταυτότητα μας.
ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΚΥ
«Πώς το τρίβουν το πιπέρι»
ΞΥΛΟ & ΔΕΡΜΑ, ΑΘΗΝΑ 2011
Η γκλίτσα μετατρέπεται σε φετιχιστικό αντικείμενο σεξουαλικού περιεχομένου. Ποία είναι τώρα η ταυτότητα της? Μεταπηδά από την αγροτική κουλτούρα στην αστική και από το παραδοσιακό στο εκβιομηχανισμένο. Ζήτημα νομίζω όλων είναι να σκεφτούμε , πέραν του ατομικού, την συλλογική μας ταυτότητα. Τι είναι αυτό που συνολικά μας προσδιορίζει σαν έθνος; Έχει ποτέ αυτό εκφραστεί από τους άρχοντες και κυβερνώντες; Τι είμαστε τελικά Ανατολή ή Δύση; Αριστερά ή δεξία; Και πώς θα κινηθούμε τώρα πάλι αντιμέτωποι με μία τόσο τοπική όσο και παγκόσμια κρίση;
«Πως το τρίβουν το πιπέρι» Παραδοσιακό τραγούδι
Ξεκίνησε από τους Ηπειρώτες κατοίκους της Πίνδου, και έγινε πανελληνίως γνωστό και αγαπητό. Και η ελευθεριότητα της εποχής επιτρέπει να χορεύεται και να αναπαριστάνεται εν μέση οδώ, χωρίς αιδώ. Αρχικά ήταν ένα περιπαικτικό τραγούδι, κατά των καλογήρων, οι οποίοι βρήκαν στο τρίψιμο του πιπεριού πρόσφορο έδαφος πλουτισμού, αφού την σκόνη μπορούσαν να την ανακατεύουν με πάσης φύσεως τρίμματα, κι έτσι να αβγατίζουν τα πλούτη τους. Γι’ αυτό μέρα-νύχτα έτριβαν το πιπέρι με όποιον τρόπο μπορούσαν, και η λαϊκή φαντασία έφτασε να λέει και με ποιο μέρος του… σώματος τους! Οι έμποροι ταξιδευτές- κυρατζήδες της Ηπείρου, όταν δεν διανυκτέρευαν σε χάνια, διανυκτέρευαν σε μοναστήρια.
Έτσι έγιναν μάρτυρες του γεγονότος. Και το σκάρωσαν το τραγούδι. Τραγούδι όμως που δεν μπόρεσαν να απολαύσουν στις θρησκευτικές πανηγύρεις. Ενώ τις απόκριες, που η εκκλησία απείχε, ξορκίζοντας τους καρναβαλιστές ως κακούς δαίμονους, οι άνθρωποι, σαν απελευθερωνόταν από κάποιας μορφής φυλακή, τραγουδούσαν ελεύθεροι στις εξοχές τα
τραγούδια που ήθελαν, απροκάλυπτα και αυθόρμητα, όπως λαχταρούσε οι ψυχή τους… έτσι έμεινε το πιπέρι να τραγουδιέται την Αποκριά και να εκφράζει την δυσαρέσκεια του κοσμάκη, απέναντι στις οικονομικές επιχειρήσεις μερικών καλόγερων… (www.e-istoria.com)
Πώς το τρί- βλάχα μου καλή,
πώς το τρίβουν το πιπέρι;
Πώς το τρίβουν το πιπέρι
του διαβόλου οι καλογέροι;
Με το γό- βλάχα μου μωρή,
με το γόνατο το τρίβουν.
Με το γόνατο το τρίβουν
και το ψιλοκοπανίζουν.
Άιντε για σκωθείτε παλικάρια
με σπαθιά και με χαντζάρια.
Με την μύ- βλάχα μου μωρή,
με την μύτη τους το τρίβουν.
Με την μύτη τους το τρίβουν
και το ψιλοκοπανίζουν.
Άιντε για σκωθείτε παλικάρια
με σπαθιά και με χαντζάρια.
Με την γλώ- βλάχα μου μωρή,
με την γλώσσα τους το τρίβουν.
Με την γλώσσα τους το τρίβουν
και το ψιλοκοπανίζουν.
Άιντε για σκωθείτε παλικάρια
με σπαθιά και με χαντζάρια.
Με τον κώ- βλάχα μου καλή,
με τον κώλο τους το τρίβουν.
Με τον κώλο τους το τρίβουν
και το ψιλοκοπανίζουν.
Άιντε για σκωθείτε παλικάρια
με σπαθιά και με χαντζάρια.
Με τον πού- βλάχα μου καλή,
με τον πούτσο τους το τρίβουν.
Με τον πούτσο τους το τρίβουν
και το ψιλοκοπανίζουν.
Άιντε για σκωθείτε παλικάρια
με σπαθιά και με χαντζάρια
Ευχαριστούμε πολύ όλους τους καλλιτέχνες για τις συμμετοχές τους, τον καθένα χωριστά για τον χρόνο και τη δημιουργικότητά τους! Θα περιμένουμε τις συμμετοχές σας με το καλό και του χρόνου!
Ευχαριστούμε πολύ και πάλι!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου